Σε μια εβδομάδα η ελληνική κυβέρνηση ξεκινά και πάλι τις διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία, με στόχο τη διερεύνηση προθέσεων, αλλά και την αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων από τους συνομιλητές της ή από τρίτους…
Τα επιτελεία στο Υπουργείο Εξωτερικών είναι έτοιμα, έχουν βαθιά γνώση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ξέρουν ακριβώς ποιες είναι οι θέσεις της Τουρκίας και έχουν επεξεργαστεί τρόπους αποτελεσματικής απάντησης, ακόμα και στο επίπεδο των διερευνητικών συνομιλιών (που όλοι υπενθυμίζουν ότι δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις αλλά για άτυπες συνομιλίες διερεύνησης προθέσεων).
Με αυτά ως δεδομένα, η Αθήνα έχει εστιάσει την προσοχή της σε τρία μέτωπα: Πρώτον, στο να μην υπάρξουν πιθανές «εκπλήξεις» με νέες θέσεις, πρόσθετα στοιχεία ή καινοφανείς ισχυρισμούς από την άλλη πλευρά. Υπενθυμίζεται ότι οι διερευνητικές συνομιλίες (ο 61ος γύρος!) ξεκινούν από εκεί που σταμάτησαν το 2016, συνεπώς υπάρχει μια ατζέντα που έχουν θέσει και τα δυο μέρη: Εμείς ότι το μόνο πρόβλημα που δεν επιλύεται από το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας είναι η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών κυριαρχικών δικαιωμάτων και η Τουρκία… ένα σωρό θέματα: Καθορισμός υφαλοκρηπίδας, χωρικών υδάτων, εναερίου χώρου, συζήτηση για το FIR Αθηνών, αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, καθεστώς κάποιων νησίδων και βραχονησίδων, δικαιοδοσία διασώσεων και ερευνητικών επιχειρήσεων κλπ. Για όλα αυτά η ελληνική πλευρά έχει πειστικές απαντήσεις, θεμελιωμένες στο Διεθνές Δίκαιο. Ωστόσο, αν δεν συμβεί κάποιο… θαύμα και η Τουρκία δεν αλλάξει την ατζέντα που θέτει, τότε οι διερευνητικές θα μείνουν εκεί που είναι: στάσιμες.
Αυτό είναι το δεύτερο μέτωπο που προσέχει η Ελλάδα: Ποιος θα χρεωθεί τη στασιμότητα ή το ενδεχόμενο ναυάγιο των διερευνητικών συνομιλιών. Για την τελευταία διακοπή τους το 2016, η μια χώρα επιρρίπτει στην άλλη την ευθύνη. Η Αθήνα θα ήθελε πιθανό ναυάγιο να είναι σαφές ότι θα οφείλεται στην Τουρκία, καθώς από τη δική μας πλευρά η απόφαση να κινηθούμε με θετικό πνεύμα και με βάση το Διεθνές Δίκαιο είναι καθαρή και δεν αλλάζει.
Τέλος, η Τρίτη μέριμνα από ελληνικής πλευράς είναι να μπει και η Ευρωπαϊκή Ένωση στην εξίσωση, καθώς πάγια θέση της Αθήνας είναι ότι οι διαφορές είναι ευρωτουρκικές κι όχι ελληνοτουρκικές. Σε αυτό το πεδίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολύ πιθανό να αξιοποιήσει μια από τις προσεχείς Συνόδους Κορυφής -ίσως του Μαρτίου, όπου υπάρχει στην ατζέντα το θέμα της Τουρκίας- για να παρουσιάσει σχέδιο κοινής προσφυγής Ελλάδας ως μέλος της ΕΕ και Τουρκίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών κυριαρχικών δικαιωμάτων, κατά το πρότυπο της αντίστοιχης διαδικασίας που έχει συμφωνήσει με την Αλβανία.
Η Ευρώπη είναι ισχυρό χαρτί το μανίκι της Αθήνας, ειδικά αυτή την περίοδο που η ηγεσία της Τουρκίας έχει αντιληφθεί ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός είναι πλέον μονόδρομος, κυρίως για την επιχείρηση οικονομικής ανάκαμψης της τουρκικής οικονομίας.