Καθώς το Κίνημα Αλλαγής προετοιμάζει το δικό του Συνέδριο (το οποίο προορίζεται να διεξαχθεί το πρώτο μισό του Ιουνίου), εντάσσει αυτή την κορυφαία κομματική διαδικασία σε μια αλυσίδα πολιτικών κινήσεων που θα του επιτρέψουν όχι μόνο να φθάσει στις επόμενες εκλογές με όσο το δυνατόν πιο «φουσκωμένα» πανιά, αλλά και με συνθήκες που θα το κάνουν να καταγράψει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό στις κάλπες.
Οι πολιτικές αυτές κινήσεις θα αποκαλύπτονται στους πολίτες σταδιακά και θα οικοδομούν μια σταθερή, όπως λένε πηγές της Χαριλάου Τρικούπη, εικόνα για τη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο την επόμενη ημέρα.
Παράλληλα, όμως, το επιτελείο Ανδρουλάκη επεξεργάζεται στρατηγικές και τακτικές ανάσχεσης της πίεσης που ήδη επιχειρούν να του ασκήσουν τόσο η κυβέρνηση όσο κι η αξιωματική αντιπολίτευση, προκειμένου να ξεκαθαρίσει από τώρα εάν και με ποιους όρους θα μετάσχει σε μια πιθανή κυβέρνηση συνασπισμού μετά τις εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν με απλή αναλογική και φυσικά κανένα κόμμα δεν θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Προφανώς, εάν οι συζητήσεις για κυβέρνηση συνεργασίας αποδειχθούν άγονες, τότε θα πάμε σε νέες κάλπες (διπλές εκλογές) με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, κάτι που εύχεται και προσπαθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης που θεωρεί ότι στις δεύτερες εκλογές μπορεί να θέσει διλήμματα τα οποία θα του εξασφαλίσουν μια νέα τετραετίας αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αντίθετα δεν επιθυμεί ο Αλέξης Τσίπρας, αφού τότε θα του δημιουργηθούν πολλά προβλήματα μέσα κι έξω από το κόμμα του.
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι επιτελείς του έχουν ήδη αποφασίσει τους γενικούς άξονες της πολιτικής στρατηγικής που θα ακολουθήσουν στο θέμα της κυβέρνησης συνεργασίας. Αυτοί προφανώς είναι υπό διαρκή επανεξέταση, ωστόσο φαίνεται ότι στην παρούσα συγκυρία έχει αποφασιστεί να προβληθούν με κάθε πρόσφορο τρόπο:
Πνεύμα συνεργασίας
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αναμένεται να καταστήσει σαφές ότι εάν ένα κόμμα εμφορείται από πνεύμα συνεργασίας και συνεπώς μπορεί να μετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με συνθέσεις, τότε δεν μπορεί να απορρίπτει ευθέως το ενδεχόμενο του «μεγάλου συνασπισμού».
Η Χαριλάου Τρικούπη θεωρεί πολιτικά ύποπτη και προφανώς ιδιοτελή τη θέση που υιοθετεί τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και ο κ. Τσίπρας, ότι δηλαδή η μεταξύ τους συνεργασία αποκλείεται, συνεπώς δημιουργούν συνθήκες μεταξύ τους πόλωσης με κάθε ευκαιρία, ακόμα και με τον χαιρετισμό του μαχητή του τάγματος Αζόφ στη Βουλή, αλλά από την άλλη όταν μιλούν για το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ «ξαφνικά» γίνονται συναινετικοί, πρόθυμοι για συνθέσεις και πολιτικές συμπτώσεις, με προφανή σκοπό να «κλείσουν» μια συνεργασία και να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε «πατερίτσα» των σχεδίων τους.
Αντίθετα, το επιτελείο Ανδρουλάκη προβάλλει το επιχείρημα ότι εάν κάποιος πολιτικός αρχηγός μιλάει για πνεύμα συνεργασίας, δεν μπορεί να μη συζητά με τον κυριότερο αντίπαλό του, όταν σήμερα συζητάμε πώς θα υπάρξει συνάντηση και διαπραγμάτευση μεταξύ Πούτιν - Ζελένσκι, ή όταν ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός συναντάται και συζητά με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν.
«Πιο πολλές είναι οι διαφορές που έχουν με τον Ερντογάν, παρά με τον πολιτικό τους αντίπαλο;» αναρωτιόταν κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας με την «Η». Συνεπώς η στρατηγική Ανδρουλάκη επί του συγκεκριμένου είναι να υπάρξει γενικευμένη συζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας και όχι ξεχωριστά καθένα από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα με το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.
Στο επίκεντρο το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Το δεύτερο επιχείρημα της Χαριλάου Τρικούπη, που αποτελεί και όρο συζητήσεων με τα άλλα κόμματα για πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας, είναι η προγραμματική σύγκλιση, όπως άλλωστε έχει πει πολλές φορές το τελευταίο διάστημα ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κι αφού Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούν συνεργασία -άρα προγραμματική συμφωνία- με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, τότε το πρόγραμμα του τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος μπορεί να είναι η πρώτη ύλη ενός κυβερνητικού προγράμματος συνεργασιών και ίσως του «μεγάλου συνασπισμού».
Έτσι σταδιακά η Χαριλάου Τρικούπη θα αρχίσει να ζητά να τοποθετηθούν προγραμματικά τα άλλα δυο μεγάλα κόμματα σε τμήματα των δικών της προγραμματικών θέσεων, με προφανή σκοπό να φανεί στην πράξη εάν μπορεί να υπάρξει προγραμματική συμφωνία ή αν όλες αυτές οι πιέσεις που ασκούνται στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είναι απλώς και μόνο για να εξασφαλίσουν οι κ. Μητσοτάκης και Τσίπρας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία «που τόσο πολύ επιθυμούν για τους εαυτούς τους», όπως προσθέτει η ίδια πηγή...
Το πρόσωπο του πρωθυπουργού
Ήδη και την Κυριακή των Βαΐων από την Κοζάνη ο κ. Ανδρουλάκης συνέχισε την τακτική που ακολουθεί εδώ και κάποιο διάστημα: Αντί να στραφεί συνολικά εναντίον των δύο μεγάλων κομμάτων, Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, προτιμά να «χτυπά» τους δύο αρχηγούς, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Μιλώντας για το ζήτημα της ακρίβειας στα καύσιμα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ υπογράμμισε από την Κοζάνη: «Παρατηρούμε μια συμφωνία Τσίπρα - Μητσοτάκη στην επιβολή πλαφόν στη ρήτρα αναπροσαρμογής στη χονδρική τιμή. Γιατί πετάτε την μπάλα στις Βρυξέλλες όταν ξέρετε ότι αυτή η πρόταση δεν θα υλοποιηθεί ποτέ; Γιατί όχι, κύριοι της κυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης, να μην ακολουθήσουμε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής για επιβολή του πλαφόν στη λιανική τιμή;
Ποια συμφέροντα θέλετε να καλύψετε, που κερδοσκοπούν σε βάρος του ελληνικού λαού; Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής είναι ήδη στην εργαλειοθήκη της Κομισιόν για να μειωθεί το κόστος που επωμίζονται οι πολίτες». Είναι εμφανής η πρόθεση του κ. Ανδρουλάκη να πλήξει τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων, κι όχι το σύνολο αυτών των κομματικών σχηματισμών. Αυτό συμβαίνει διότι όταν -και εάν- η συζήτηση φθάσει και στα πρόσωπα, το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αναμένεται να θέσει ως όρο την παρουσία τρίτου προσώπου στη θέση του πρωθυπουργού και επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνεργασίας.
«Το πρόβλημα δεν είναι απλώς τα πρόσωπα του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αντιπολίτευσης», μας λέει ο συνομιλητής μας και προσθέτει: «Το πρόβλημα είναι ότι επειδή το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, εμείς δεν θα συναινέσουμε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, της οποίας το πρόσωπο του πρωθυπουργού δεν θα μας εμπνέει εμπιστοσύνη. Θέλουμε, εάν μετάσχουμε σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, να είμαστε παράγοντας σταθερότητας και να μην είμαστε δύσπιστοι στις πρακτικές του πρωθυπουργού αυτής της κυβέρνησης. Συνεπώς, ούτε ο κ. Μητσοτάκης ούτε ο κ. Τσίπρας μας εμπνέουν τέτοια εμπιστοσύνη, που να τους έχουμε ως πρωθυπουργούς σε μια υποτιθέμενη κυβέρνηση που εμείς θα στηρίζουμε».
Με αυτούς τους τρεις όρους να καλλιεργεί στον πολιτικό διάλογο το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, η όλη συζήτηση περί πιθανού σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις εκλογές προσλαμβάνει νέες διαστάσεις και ξεχωριστό ενδιαφέρον.