ΚΙΝΑΛ: Ο προεκλογικός αγώνας βαθαίνει το εσωτερικό χάσμα - Τα 4 αναπάντητα ερωτήματα

Οι διαφορετικές προσεγγίσεις των υποψηφίων σε κεντρικά ζητήματα και οι πειστικές απαντήσεις που πρέπει να δοθούν

Καθώς ο προεκλογικός αγώνας των τεσσάρων υποψηφίων για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη, από την ώρα που προσδιορίστηκε η ημερομηνία εκλογής (5 Δεκεμβρίου ο πρώτος γύρος μεταξύ των «4» και 12 Δεκεμβρίου ο επαναληπτικός μεταξύ των δύο πρώτων), όλο και περισσότερα θέματα «ανοίγουν» αντί να κλείνουν κι όλο και αναφύονται νέοι παράγοντες διαίρεσης. Αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνει η απόσταση που χωρίζει τους διεκδικητές της ηγεσίας και η μετεκλογική συνύπαρξή τους κάτω από την ίδια κομματική στέγη να γίνεται όλο και δυσκολότερη.

Την Κυριακή συνεδριάζει η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Κινήματος Αλλαγής για να ανακηρύξει επίσημα τους υποψηφίους και να προσδιορίσει τις λεπτομέρειες της εκλογικής αναμέτρησης. Ως τότε, ήδη οι Φώφη Γεννηματά, Ανδρέας Λοβέρδος και Νίκος Ανδρουλάκης έχουν καταγράψει δημόσια διαφορετικές προσεγγίσεις σε κεντρικά ζητήματα που αφορούν στην ελληνική κεντροαριστερά, όχι απαραίτητα προγραμματικά.

1. ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ;

Την αρχή έκανε ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος με την παρουσίαση της υποψηφιότητάς του στις αρχές του καλοκαιριού, δεσμεύτηκε ότι όχι μόνο θα επαναφέρει το ιστορικό όνομα του κόμματος και το ΚΙΝΑΛ θα ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ, αλλά και ότι το ΠΑΣΟΚ θα ξαναγίνει μεγάλο κόμμα, όπως ήταν πριν μετονομαστεί σε ΚΙΝΑΛ. Η Φώφη Γεννηματά έσπευσε μέσα από κύκλους που την εκφράζουν να αντιτάξει ότι «η ψυχή του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μέσα στο ΚΙΝΑΛ», εμφανίζοντας το Κίνημα Αλλαγής ως κάτι ευρύτερο του ΠΑΣΟΚ (αν και αυτό δεν προκύπτει ούτε από τη δημοσκοπική του, αλλά ούτε και από την εκλογική του επίδοση). Το όνομα ΠΑΣΟΚ φαίνεται να προτιμούν τόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης όσο και ο Χάρης Καστανίδης, ωστόσο εκεί υπάρχουν νομικού τύπου θέματα προς επίλυση, όπως τα βάρη του παλαιού ΑΦΜ του ΠΑΣΟΚ. Η διαφορά είναι μεγαλύτερη από όση φαίνεται, καθώς πολιτικά η Φώφη Γεννηματά βλέπει στο ΚΙΝΑΛ τη μετεξέλιξη και τη νεωτεριστική εκδοχή του παλαιού ΠΑΣΟΚ, οι δε συνυποψήφιοί της θεωρούν ότι η επάνοδος στο ιστορικό κόμμα της κεντροαριστεράς θα αποτελέσει θρυαλλίδα για τον επαναπατρισμό της πλειοψηφίας της τότε πολιτικής και εκλογικής του βάσης. Σαν να αρκεί το όνομα για να αποκτήσει ένα κόμμα την πολιτική ηγεμονία…

2. Ποιος μεγαλώνει την παράταξη;

Και πάλι ο Ανδρέας Λοβέρδος έθεσε το θέμα στην παρουσίαση της υποψηφιότητάς του: Ξεκαθάρισε ότι σκοπεύει να υπερδιπλασιάσει τα σημερινά ποσοστά του ΚΙΝΑΛ, και έτσι να ακυρώσει στην πράξη -ή, μάλλον, στην κάλπη- ερωτήσεις του τύπου «με ποιον θα συνεργαστείτε στις επόμενες εκλογές;». Η απάντηση ήλθε προ ημερών από τη Φώφη Γεννηματά, που διακηρύσσει τη δέσμευσή της να αυξήσει τα ποσοστά του κόμματος -«όπως έχω κάνει μετά το 2016», προσθέτει με νόημα… Ο Νίκος Ανδρουλάκης επίσης θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξαναγίνει μεγάλο κόμμα, ωστόσο κανείς εκ των υποψηφίων δεν παρουσιάζει στους πολίτες μια αναλυτική πλατφόρμα διεύρυνσης του βεληνεκούς του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, με αποτέλεσμα οι πολίτες να πρέπει να πιστέψουν σε αυτό το θέμα κάποιον από τους υποψηφίους… με διαίσθηση, και όχι βάσει πειστηρίων.

3. Με ποιον θα συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ;

Και εδώ επικρατεί χάος μεταξύ των υποψηφίων. Ο Ανδρέας Λοβέρδος λέει ότι δεν είναι δυνατή η κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο αποκαλεί «υπαρξιακό εχθρό» του ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη Γεννηματά ακολουθεί πιστά την πολιτική των ίσων αποστάσεων, ωστόσο δεν κρύβει την αντιδεξιά φυσιογνωμία του ΚΙΝΑΛ που είναι δικό της έργο, πράγμα που δείχνει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον με ποιους δεν θα πάει. Αντιδεξιά κινούνται και οι Νίκος Ανδρουλάκης και Χάρης Καστανίδης, ο καθένας με τις δικές του προτεραιότητες και προϋποθέσεις για κυβερνητική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Εδώ διαπιστώνεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πολιτική και οργανωτική ενότητα του ΚΙΝΑΛ: Εάν όσοι αρνούνται με κάθε τρόπο την κυβερνητική σύμπραξη με τη Νέα Δημοκρατία δουν αυτό το σενάριο να επαληθεύεται, είναι βέβαιο ότι θα ασφυκτιούν κάτω από την ίδια κομματική στέγη με «κρυφοδεξιούς», όπως ονομάζουν αρκετούς συντρόφους τους, οι οποίοι δεν αποκλείουν συγκυβέρνηση με το κόμμα του κ. Μητσοτάκη. Από την άλλη μεριά, εάν όσοι θεωρούν ότι το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ εκφυλίζεται εάν συνεργαστεί και μάλιστα ως δεύτερο βιολί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αφού έτσι θα έχει νομιμοποιήσει τις πολλές «μεταγραφές» από το ΚΙΝΑΛ στον ΣΥΡΙΖΑ που πραγματοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ μια τέτοια συμμαχία θα είναι αφ’ εαυτής αναχρονιστική.

4. Ποια γενιά θα αναλάβει το έργο αναδιοργάνωσης του ΠΑΣΟΚ;

Αυτή τη φορά το διακύβευμα θέτει ο Νίκος Ανδρουλάκης: Οι άλλοι υποψήφιοι, λέει το περιβάλλον του, είναι δεκαετίες πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, ό,τι είχαν να δείξουν το έχουν δείξει. Είναι ηλικιακά μεγαλύτεροι τόσο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και από τον Αλέξη Τσίπρα (ο κ. Ανδρουλάκης είναι 42 ετών σήμερα). Την υπόθεση της επανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής του τόπου πρέπει να την εμπιστευθούμε στη νέα γενιά του κινήματος, που και περισσότερα ξέρει και ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα μπορεί να εκφράσει κατά τρόπο αυθεντικό. Σε αυτό το θέμα κανείς εκ των υπολοίπων τριών υποψηφίων δεν έχει δώσει απάντηση, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο επιχείρημα να βρίσκει ανεμπόδιστα εύφορο έδαφος στην κοινωνική και πολιτική βάση του ΠΑΣΟΚ.

Ήδη αυτά τα τέσσερα κορυφαία ερωτήματα δεν έχουν καν επιχειρηθεί να απαντηθούν από τους υποψηφίους προέδρους του κόμματος. Εάν απαντηθούν πειστικά, όποιος τα απαντήσει θα προσποριστεί και τα σημαντικότερα εκλογικά οφέλη. Αν όμως δεν απαντηθούν πειστικά, τότε οι φυγόκεντρες δυνάμεις στον χώρο της κεντροαριστεράς θα αποδειχθούν πολύ πιο ισχυρές από τις κεντρομόλες.